آشنایی با هنر قلاب بافی

شاید برایتان جالب باشد که کلمه‌ی crochet اولین بار در سال ۱۸۲۳ در مجله‌ی هلندی به نام Penélopé (پنه لوپه) دیده شد.

و شاید جالب‌تر این که، اولین مرجع انگلیسی پوشاک‌های بافته شده از حلقه هایی از نخ با یک قلاب، کتابی بود به نام:

The Memoirs of a Highland Lady از الیزابت گرنت (Elizabeth Grant).

برخلاف ریشه‌های انگلیسی آن، شواهدی هم وجود دارد که از شباهت این هنر با هنر tambour embroidery فرانسوی (متاسفانه فعلا معادل فارسی این هنر رو پیدا نکردم) خبر می‌دهد.

اما واقعیت این است که قلاب‌بافی در ایرلند – قرن نوزدهم میلادی – بود که به شهرت رسید و شناخته شد.

بین سالهای ۱۸۴۵–۱۸۴۹ بود که قحطی ایرلند را فرا گرفته بود و زندگی بسیاری از مردم آن کشور را تحت تاثیر قرار داده بود.

کارگران ایرلندی که در آن زمان دچار مصیبتِ فقر و گرسنگی شده بودند، از تولید تورهای قلاب‌بافی شده به عنوان یک منبع درآمد استفاده می‌کردند.

کم کم در طول قحطی بزرگ ایرلند مردان، زنان و کودکان برای تولید گسترده‌ی این محصولات به یک تعاونی پیوستند.

همچنین مدارسی برای آموزش این نوع بافندگی تاسیس شد و معلمانی که آموزش دیده بودند به سراسر ایرلند فرستاده شدند تا آن را به دیگران هم آموزش دهند.

این هنرِ دستی بعداً، با مهاجرت ایرلندی‌ها به آمریکا، به این کشور نیز راه یافت.

اولین کتابی که به ارائه‌ی الگوهای قلاب‌بافی – در سال ۱۸۴۶ – پرداخت، و اعتبار ابداع این هنر را به ایرلندی‌ها داد،

کتابی بود از دوشیزه‌ای به نام: Mademoiselle Riego de la Blanchardiere 

(اگر فرصت داشتید لینک را حتماْ ببینید. واقعاْ‌ جالبه)

تورهای قلاب بافی ایرلندی، کم کم در اروپا و آمریکا محبوبیت پیدا کردند،

و در طول جنگ جهانیِ اول، به طور انبوه بافته شدند.

پایان دوران ویکتوریا در انگلیس، سرآغاز تغییر در مدل‌های قلاب بافی بود.

مدل‌های قلاب بافی، حالا دیگر استادانه‌تر و با ظرافت بیشتری نسبت به قبل بافته می‌شدند،

و نخ‌های سفید و نخ‌های با رنگ ‌های روشن به نخ‌های دیگر ترجیح داده می‌شدند.

بعد از جنگ جهانی اول، الگوهای بسیار کمتری منتشر شدند و بیشترِ آنها نسخه‌های ساده شده‌ای از همان الگوهای قرن بیستم بودند.

اما از اواخر دهه ۱۹۴۰ تا اوایل دهه ۱۹۶۰، طرح‌های خلاقانه‌ی قلاب‌بافی برای اقلام خانگی‌ مانند: دستمال‌های رنگی کوچکِ سر سفره، دستگیره‌ها (که برای گرفتن اجسام داغ استفاده می‌شوند) رومیزی، روتختی و اقلام مشابه دیگر، دوباره در دنیا به ویژه در ایالات متحده مورد توجه زیادی قرار گرفت.

و در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰، نسلِ جدید، علاقه‌ی فراوانی به قلاب بافی به خصوص با رنگهای روشن پیدا کردند.

مدت کمی بعد از این دوران، محبوبیت این هنر اندکی کاهش یافت،

اما در اوایل قرن بیست و یکم، هنر قلاب بافی و سایر صنایع دستی، با تغییر الگوها و استفاده از رنگ‌های روشن، دوباره محبوبیت خود را به سرعت بازیافتند.